Zat ik daar in mijn eentje in die zeecontainer, zonder iets fatsoenlijks te eten. En dat tijdens de Kerst! Ik voelde me compleet verloren. “Waarom ben ik hier?”
Het antwoord op die vraag ontdekte ik pas maanden later op het strand in Thailand.
Het was eind 2014. Negen maanden daarvoor reed ik nog nietsvermoedend naar het bankkantoor waar ik werkte in mijn witte volkswagen, met mijn chique jurkje met hippe blazer en hoge hakken. Mijn lippen rood gestift, haren netjes in een strakke dot op mijn hoofd en ik rook heerlijk bloemig naar “Envy me” van Gucci.
Ik had toen niet kunnen bedenken dat ik die Kerst er zo bij zou zitten. In een simpel als huis ingerichte zeecontainer, tussen de paardenstallen van een manege in India.
Geen warm water uit de kraan, een niet functionerende keuken en een rat die mij dagelijks kwam bezoeken die ik maar André had genoemd…
Knabbelend op wat nootjes en een reep Silky Chocolat, want ik had niks beters in huis. De keuken was niet echt gemaakt om in te koken en boodschappen doen was best een uitdaging als blanke, blonde vrouw in Chennai, een stad waar niet veel toeristen komen. Dit was mijn eerste India ervaring en durfde nog niet goed zelf de straat op.
Ik gaf paardrijles op de manege en trainde de renpaarden om als lespaard in dressuur en springen te kunnen worden gebruikt. Mijn werkdagen begonnen om 06:00 uur om voor de hitte (40+ graden) al een aantal paarden getraind te kunnen hebben.
Mijn baas Kishore, een upperclass Indiër was een, op het eerste gezicht, vriendelijke man achterin de 60. Hij was geliefd bij de community en een toonbeeld in zijn wereld. Toen ik er net kwam werken namen, hij en zijn vrouw mij geregeld mee om iets te gaan eten. (Zo ben ik verliefd geworden op de Zuid-Indiase keuken!)
Behalve dus met Kerst en dat had ik niet aan zien komen…
Ze geloofden in het Hindoeïsme, dus deden niet echt aan Kerst en hadden al andere plannen die avond. Ik voelde mij verloren. Alleen en hulpeloos. Ik besef me nu dat zij mij niet enkel meenamen om mij van dienst te zijn, maar gebruikte om hun aanzien te vergroten.
Ik was diep teleurgesteld en intens verdrietig, had enorme heimwee en twijfelde even sterk aan de keuzes die ik had gemaakt in mijn leven.
Ik leerde een belangrijke les:
“Je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen omstandigheden (en eten).
Zorg altijd goed voor jezelf en ga niet zitten wachten op een ander. Zorg dat je jouw eigen boontjes kunt doppen (en kopen).”
Maar hoe kwam ik daar nu terecht, in die container in India?!
In april van dat jaar, op 24 jarige leeftijd, werd mijn goedbetaalde baan als bedrijfsadviseur bij een grote Nederlandse bank me te veel. Ik had veel te veel hooi op mijn vork met, 70-80 uur werk in de week, een druk sociaal leven, wedstrijd rijden met mijn paard Pien en een vriend die ook graag tijd met mij doorbracht. Mijn vlammetje ging uit en ik bleef een aantal maanden thuis.
Ik voelde dat er iets moest veranderen en besloot alles achter me laten en te gaan reizen. Vriend de deur uit, volkswagen te koop, paard op een pensioen-weide gezet, de huur van mijn leuke herenhuisje opgezegd, spullen verkocht en weggegeven.
1 oktober 2014 vertrok ik met mijn (veel te zware) backpack naar Azië om vervolgens 10 maanden later pas weer in Nederland te landen voor een nieuw visum voor India, om daarna mijn eerste Yoga Teacher training te gaan volgen in Goa.
Tijdens mijn reizen deed ik, naast interessante baantjes als paardrij-juf, heel veel yoga op retraites en lokale yoga-scholen. Al snel mocht ik lesgeven in yoga, op het strand in Thailand. Toen besefte ik me dat dát is wat ik heb te doen hier op aarde.
Tijdens mijn eerste training leerde ik over de Chakra’s en dat heeft een wereld voor mij geopend. Ik BEGREEP ineens waarom ik al die jaren zoveel migraine heb gehad.
Mijn lichaam wilde me gewoon heel graag duidelijk maken dat ik niet op het juiste pad was. Ik negeerde de pijn compleet, nam pijnstilling en slikte de pil om mijn natuurlijke cyclus te onderdrukken. Ik was totaal niet in balans.
Toen ik leerde over Ayurveda en de Chakra’s ben ik volledig geswitcht naar natuurlijk leven volgens mijn eigen ritme. ALTIJD luisteren naar mijn lichaam, mijn behoeftes, maar ook mijn pijn en ongemakken. Het zijn allemaal boodschappers.
Sindsien heb ik al duizenden mensen, overal in de wereld mogen begeleiden naar die natuurlijke balans en het leren luisteren naar het lichaam. Dit voelt echt als mijn levensmissie, om deze wijsheid van de Chakra’s op een simpele manier te verspreiden, zodat we dit allemaal makkelijk kunnen toepassen in ons dagelijks leven.
Dat is precies waarom ik de Online Cursus Chakra heb ontwikkeld.
Hoe meer mensen leven op hun natuurlijke ritme en daarmee luisteren naar het lichaam, hoe lichter en vrijer ze door het leven kunnen bewegen.
Leven vanuit alignment noemen we dat. Uitlijning van wat voor jou de bedoeling is.
Iedereen is uniek en elk lichaam heeft op elk moment andere behoeftes.
Daarom is het zo complex en is er niet één methode of techniek die voor iedereen werkt, behalve als je leert luisteren naar wat jouw lichaam NU nodig heeft.
Mijn uitnodiging voor jou nu. Luister naar je lichaam en wees lief voor jezelf.
Namasté
Liefs Gwen
ps. Ik schrijf dit nu op 1e kerstdag, terwijl ik vredig alleen in het heksenhuisje van mijn moeder een kopje warme kruidenthee drink. Genieten van de rust en stilte, want NU weet ik hoe waardevol alleen zijn en de stilte is om mijn Chakra’s te balanceren.
